४. टुनामुनाको असर
पाओय्विकी सौतेनी आमा चाउयीनियाङ्को छोरा चिया हुवान्को रूपरङ्ग, बुद्धिविवेक पाओय्विभन्दा धेरै निम्न कोटिको थियो । त्यस बेलाको चीनिया समाजमा भाइले दाजुलाई धेरै सम्मान गर्नु पर्ने, दाजुले भाइलाई हप्काउन, पिट्न पाइने भए पनि, पाओय्विले चिया हुवान्लाई कहिले पनि त्यस्तो व्यवहार गरेका थिएनन् । चिया हुवान्लाई हिनताबोध भइरहने कुरा थाहा पाएर चिया पाओय्वि उनलाई सधैं मैत्रीपूर्ण व्यवहार गर्दथ्यो, कहिले पनि हप्काउने पिट्ने गरेको थिएन । तैपनि चिया हुवान्लाई पाओय्वि पटक्कै मन पर्दैनथ्यो, उनलाई जसरी भए पनि घात गर्नेवारे सोचिरहन्थ्यो । एक दिन वाङ् फूरेन्ले चिया हुवान्लाई बौद्ध धर्मग्रन्थको एक खण्ड सार्न लगाइरहनु भएको थियो । पाओय्वि त्यहीं टेबुलनिर पल्टेर अरूसंग जिस्किरहेका थिए । चिया हुवान्ले अचानक बेहोशीमा गरेको जस्तो गरी आफ्नो अगाडि बलिरहेको बत्तीको तेल पाओय्विको अनुहारमा पोखिदियो । तेलले पोलेर पाओय्वि वेस्सरी कराएर रुन थाल्यो, त्यो तातो तेल आँखामा परेको भए आँखै अन्धो हुन सक्थ्यो, तर गालामा मात्र पर्यो । त्यस दुर्घटनाबाट दुई महलमा चिन्तित नहुने कोही भएनन् । पाओय्वि आफ्नो कोठामा फर्किएपछि लीन् ताइय्विले पाओय्विलाई हेर्न आइन् । लीन ताइय्विको मन दुख्ला, घाउ देखेर मन नपर्ला भनेर पाओय्विले पोलेको ठाउँ छोपेर देखाउन मानेन । त्यस कुरामा दुईजनाको फेरि झगडा पर्यो । पाओय्विले केही नलागेर पोलेको घाउ लीन् ताइय्विलाई देखायो । घाउ देखेर लीन् ताइय्विले दुःखी भएर रुँदै सोधिन् “धेरै दुख्यो ?” पाओय्विले “अघिसम्म दुख्दै थियो, अब तिमीले हेरेपछि दुख्न छोड्यो” भनेर जवाफ दिए ।
केही दिन पछि वाङ् सिफङ् स्य्वे पाओछाइ आदि पाओय्विको कोठामा जम्मा भएर कुराकानी गर्दै थिए । लीन् ताइय्वि पनि त्यहाँ आइपुगिन् । उनीलाई देखेर वाङ सिफङ्ले “केही दिन अगाडि विदेशबाट आएको चिया अलिकति पठाइ दिएकी थिएँ, पायौ ?” भनेर सोधिन् । लीन् ताइय्विले “पाएकी थिएँ, तपाईंलाई धन्यवाद छ है” भनिन् । तिमीलाई मनपर्ने भए मसंग अरू पनि छ, दिनलाई भोलि मान्छे पठाउँला, अरू काम पनि छ भनेर वाङ् सिफङ्ले भनिन् । लीन् ताइय्विले “उनीहरूको घरको चिया अलिकति के पिएकी थिएँ, फेरि के काम लगाउने हुनुभयो” भनिन् । वाङ् सिफङ्ले लीन् ताइय्विलाई जिस्काउँदै भनिन् “हाम्रो घरको चिया पिए पछि हाम्रो घरकी बुहारी हुनुपर्यो नि ।” फेरि पाओय्विलाई देखाउँदै, “उनमा तिमीलाई नसुहाउने के छ, रङ्रूप सुहाउँदैन कि? कुलघराना सुहाउँदैन कि ? धनसम्पत्ति सुहाउँदैन ?” लीन् ताइय्वि लाजले मुख रातो बनाएर त्यहाँबाट निस्कन खोजिन्, स्य्वे पाओछाइले गएर उनीलाई तानेर ल्याइन् ।
तातो तेलले पोलेर पनि खासै केही नभएपछि चिया हुवान्की आमा चाउयीनियाङ्ले पाओय्विलाई र वाङ् सिफङ्लाई टुनामुना गरेर सिद्ध्याउने विचार गर्न थालिन् । रोङ्-कुओ-फूमा आवतजावत भएकी माः थरकी एक प्रौढ महिला बोक्सी विद्या जान्दथिन् । चाउयीनियाङ्ले उनीलाई केही प्रलोभन देखाई पाओय्वि र वाङ् सिफङ्लाई टुनामुना गरेर सिद्ध्याउन अनुरोध गरिन् । चाउयीनियाङ्को प्रलोभनमा परेर उनीले पाओय्वि र वाङ् सिफङ्माथि टुनामुना गरिन् । उनीको टुनामुनाको असरले पाओय्वि पहिले बेहोश भएर ढल्यो र कसैले नबुझिने गरी बर्बराउन थाल्यो । एकछिन पछि जथाभावी चल्न पनि थाल्यो । पूरै रोङ्-कूओ-फूमा रुवाबासी चल्यो । चिया माता, चिया चङ्, वाङ् फूरेन् आदि सबै पाओय्विको कोठामा जम्मा भए । चिया माताले चिया चङ्ले आफ्नो छोरालाई सधै तर्साउने धम्काउने गरेकोले त्यस्तो भएको हो भनेर चिया चङ्लाई गाली गर्न थाल्नु भयो, “यदि पाओय्विलाई केही भइ हाल्यो भने म पनि बाँच्दिन” समेत भन्नुभयो । चिया चङ्ले हालै पाओय्विलाई गाली नगरेको सम्झाउन थाल्नुभयो । त्यसैबेला चाउयीनियाङ् पनि त्यहाँ आएर रोईकराई “अब पाओय्वि नबाँच्ने भयो, अन्त्येष्टिको तयारी गर्नु पर्यो” भन्न थालिन् । चिया माताले उनीलाई बेस्सरी हप्काएर “पाओय्वि नबाँच्ने भयो भनेर कसरी थाहा पाइस् ? तैंले नै कुविद्या प्रयोग गरेकी होस्” भन्नु भयो र त्यहाँबाट तुरुन्त निस्केर गइहाल्न भन्नु भयो । पाओय्वि त्यसरी बिरामी परेपछि तुरुन्तै राजवैद्य डाकियो, राजवैद्यले पाओय्विको परीक्षण गरी औषधिहरू लेखिदिए ।
रोङ्-कुओ-फूमा केही पनि ठूलो सानो घटना हुँदा अविलम्ब उपस्थित हुने वाङ् सिफङ् आज पाओय्वि यसरी बिरामी पर्दा पनि उपस्थित नभएकोले चिया माताले “वाङ् सिफङ् कहाँ छिन्, हेर्नू” भन्नुभयो । वाङ् सिफङ्लाई खोज्न जाँदा उनी पनि आफ्नो कोठामा बेहोश भएर बर्बराइ रहेकी थिइन् । उनीको सबै लक्षण पाओय्विसंगै मिल्दोजुल्दो थियो, दुबैजनालाई एकैचोटि कसरी एकै किसिमको रोग लाग्यो होला, कसैले भन्न सकेनन् । राजवैद्यले वाङ् सिफङलाई पनि जाँचेर औषधि दिए । पाओय्वि र वाङ् सिफङ् बिरामी पर्नुमा कसैले चाउयीनियाङ्को हात भएको शङ्का गरे, तर त्यसबारे बढी सोधखोज चाहिं गरिएन । तीन दिनसम्म पनि राजवैद्यको औषधिले दुबैलाई केही स्वास्थ्यलाभ भएन । चिया माता, चिया चङ् आदि निराश भएर अन्त्येष्टिकै तयारी गर्ने कि भन्ने समेत सोच्न पुगे । चौथो दिन अकस्मात् रोङ्-कुओ-फूको मूलद्वारमा देखापरेका एक ताउ धर्मी र बौद्ध भिक्षुले पाओय्वि र वाङ् सिफङ्को उपचार गर्न सक्ने बताए । निराश भइसकेका चिया चङ् र चिया माताले उनीहरूलाई भित्र डाकेर पाओय्विलाई देखाउनुभयो । उनीहरूले पाओय्विको जेड मागे र त्यसलाई लिएर केही मन्त्रोच्चारण गरेर फर्काए । र त्यहाँबाट जाने बेलामा पाओय्वि र वाङ् सिफङ् दुबैजना तेंतीस दिन पछि पूर्णरूपमा ठीक हुने बताए । नभन्दै उनीहरूले भनेकै समयमा दुबैजना पूर्णरूपले स्वस्थ भए ।
