९. विछोडको कल्पनाले मात्र पनि…
लीन् ताइय्विकी मुख्य सेविका च्च्य्वीयान्लाई लीन् ताइय्वि र पाओय्विबीचको प्रेमसम्बन्धबारे राम्रो थाहा थियो । उनीहरूको प्रेमको कारणले लीन् ताइय्वि बारम्बार बिरामी परिरहने कुरा पनि उनीले बुझेकी थिइन् । उनीहरू दुईजना बीचको प्रेमबारे ठूला मानिसहरूलाई पनि थाहा होस् र पछि गएर दुई जनाको विवाह होस् भन्ने उनी चाहन्थिन्, तर त्यसका लागि उनी केही पनि गर्न सक्दिनथिन् । यदि कुनै प्रकारले पाओय्विलाई दवाब दिन सकियो भने केही होला कि भन्ने उनीलाई लागेको थियो । एक दिन पाओय्वि लीन् ताइय्वि बस्ने कोठामा आउँदा लीन् ताइय्वि त्यहाँ थिइनन्, च्च्य्वीयान् मात्र थिइन् । च्च्य्वीयान्ले पाओय्विलाई देखेर “अब तपाईं र मेरी मालिक्नी दुबै ठूलो भइसक्नु भयो, तपाईं हामीकहाँ धेरै नआउनु होस्, अरू देखे भने कुरा काट्छन्” भनिन् । पाओय्विले अचम्म मानेर अलि नजिक गएर सोध्दा च्च्य्वीयान् पर गइन्, र “अहिले यसरी नजिक बस्नु पनि उचित हुँदैन” भनिन् । पाओय्वि छक्क पर्यो र “किन आज यस्तो कुरा गरेकी ?” भनेर सोध्यो । च्च्य्वीयान्ले कुरा बनाएर भनिन्, “अब छिट्टै मेरी मालिक्नीलाई लिन वहाँको सूचउ घरका नातेदारहरू आउँदैछन्, अनि मेरी मालिक्नी वहाँका नातेदारहरूसँगै सूचउ गएर बस्नु हुन्छ ।” च्च्य्वीयान्को कुरा सुन्ना साथ पाओय्वि टोलाउन थाल्यो र एकनाशले “……म जान दिन्न, म जान दिन्न” मात्र रट्न थाल्यो । उनको त्यो अवस्था देखेर च्च्य्वीयान् पनि आत्तिइन् ।
उनीले गएर पाओय्विका सेविकाहरूलाई खबर गरे पछि सबैले आएर पाओय्विलाई डोर्याएर उनको कोठामा लगे । आफ्नो कोठामा पुगेपछि पनि पाओय्विको अवस्था ठीक भएन । उनको राम्रो होश थिएन, एकैछिन शान्त रहने, एकै छिन रुने एकै छिन बर्बराउने, “म जान दिन्न …. म जान दिन्न,” भनेर कराउने गरिरह्यो । सीरेन्ले आत्तिएर गएर चिया माता र वाङ् फूरेन्लाई पाओय्वि बिरामी भएको कुरा सुनाइन् । पाओय्विलाई हेर्न चिया माता, वाङ् फूरेन् आदि आउनु भयो । चिया माताले कसरी त्यस्तो भयो, भनेर सोध्नु हुँदा च्च्य्वीयान् संग कुरा गरेर त्यस्तो भएको भन्ने थाहा पाउनु भएपछि च्च्य्वीयान्लाई डाक्न लगाएर, “ए अलच्छिना केटी, तैंले पाओय्विसंग के कुरा गरिस् त्यस्तो?” भनेर सोध्नु भयो । च्च्य्वीयान्ले रोएर “मैले त खालि मेरी मालिक्नी सूचउ फर्किंदै हुनु हुन्छ भनेर ठट्टा गरेर भनेकी थिए, वहाँलाई यस्तो भयो” भनिन् । चिया माताले “ठट्टा गरेर भनेको कुरालाई साँच्चै ठानेर त्यस्तो भएको रहेछ,” भन्नुभयो र पाओय्विलाई “तिम्री लीन् बहिनी कतै पनि जाँदिनन्, तिमी चिन्ता नगर” भन्नु भयो । पाओय्विको अवस्था बिस्तारै ठीक हुँदै आयो ।
च्च्य्वीयान्ले केही कुरा भनेर पाओय्वि बिरामी भयो भन्ने थाहा पाएर लीन् ताइय्वि उनीसंग रिसाइन् । च्च्य्वीयान्ले लीन् ताइय्विलाई “यो सबै मलाई तपाईंको चिन्ता लागेर भनेकी हुँ, तपाईंलाई यहाँ साँच्चै माया गर्ने बज्यै एक जना मात्रै हुनु हुन्छ, वहाँले तपाईंको र पाओय्विको सम्बन्धलाई अघि बढाउनु भएन भने अरू कसैले गर्नु हुनेछैन, त्यसैको चिन्ता लाग्छ” भनिन् । च्च्य्वीयान्को कुरा सुनेर लीन् ताइय्विले चूपचाप आँसु बगाउन थालिन् ।
स्य्वे पाओछाइकी आमा स्य्वेयीमालाई पनि लीन् ताइय्वि र पाओय्वि एकले अर्कालाई मन पराउँछन् भन्ने राम्रो थाहा थियो । एक दिन लीन् ताइय्वि च्च्य्वीयान्लाई लिएर स्य्वेयीमा कहाँ गएकी थिइन् । स्य्वे पाओछाइले स्य्वेयीमाको अगाडि बच्चाले पिरोले जस्तो व्यवहार गर्न लागेको देखेर लीन् ताइय्विले स्य्वे पाओछाइलाई व्यङ्ग्य गर्दै “यी पाओदिदी अघिपछि त जेठीबाठी देखिन्छिन्, आफ्नी आमाको अगाडि चाहिं सानी बच्ची जस्ती हुने रहिछिन् ।” एकै छिनमा लीन् ताइय्वि त्यहीं आफ्नो आमाबाबु कोही पनि नभएको सम्झिंदै रुन थालिन् । स्य्वेयीमाले लीन् ताइय्विलाई छातिमा टाँसेर माया गरेर “छोरी, तिमी दुःख नमनाउ, हामी छँदैछौं नि” भन्नुभयो । लीन् ताइय्विले “त्यसो भए म तपाईंलाई मेरी धर्ममाता बनाउँछु, मलाई धर्मपुत्री बनाउनु हुन्छ?” भनेर सोधिन् । स्य्वेयीमाले खुशी भएर “भइहाल्छ नि” भन्नुभयो । स्य्वे पाओछाइले तुरुन्तै “हुँदैन आमा, हुँदैन, कुनै दिन उनी तपाईंकी बुहारी पो बन्छिन् कि?” भनिन् । स्य्वेयीमाले “यी लीन् नानीलाई तिम्रो दाइसंग मिलाउने? अरू सबैले माने पनि म मान्दिन । लीन् नानीको पाओय्विसंग मात्र जोडी मिल्छ ।” यो कुरा सुनेर लीन् ताइय्वि लाजले रातै भइन्, च्च्य्वीयान्ले “त्यसो भए स्य्वेयीमाले बज्यैसंग त्यो कुरा चलाइदिनुस् न्” भनिन् । स्य्वे पाओछाइले च्च्य्वीयान्लाई हप्काए जस्तो गरी “यो केटी पनि अचम्मकी रहिछ, विवाहबारीको कुरा गर्ने बज्यै भइहाल्नु हुन्छ नि, तिमी हामीले त्यस्तो कुरा गर्दै हिंड्ने हो ?” भनिन् ।
नीङ्-कुओ-फूका चिया चन्का बाबु धेरै वर्ष पहिले नै आफ्नो पदवी र परिवार छोडेर नजिकैको ताउ मन्दिरमा गएर साधना गर्दै बस्नुभएको थियो । त्यहीं वहाँको मृत्यु भयो । वहाँको मृत्यु भए पछि चिया परिवारका सबैजना अन्त्येष्टि संस्कारका लागि ताउ मन्दिरमा पुगे, दुईचार हप्ता उनीहरू सबैलाई त्यहीं बस्नु पर्ने भयो । नीङ्-कुओ-फूमा कोही पनि नभएको हुँदा चिया चन्की श्रीमतीकी सौतनी आमा र उनका दुई छोरीलाई घर हेर्नका लागि डाकियो । ती दुई छोरी मध्ये ठूलीको नाम यउ आर्चिए र सानीको नाम यउ सान्चिए थियो ।
दिनभरि ताउ मन्दिरमा अन्त्येष्टिको संस्कार गरेर चिया चन् आफ्ना काकाको छोरा चिया लियान्लाई साथ लिएर रातमा यउ थरका दुई साली भेट्न आउँथे । चिया चन्ले चिया लियान्लाई यउ आर्चिएसंग विवाह गर्न भनिरह्यो । चिया लियान्लाई घरकी श्रीमती वाङ् सिफङ्को डर भए पनि उनी यउ आर्चिएसंग गोप्य विवाह गर्न तयार भए । यउ आर्चिए पनि चिया लियान्की उपपत्नी बन्न तयार भइन् । चिया लियान्ले यउ आर्चिएसंग गोप्य रूपमा विवाह गरी उनीलाई बाहिर एउटा घर किनेर राख्यो । उनीको सेवा गर्न दुईजना सेविका पनि राखिदियो । यउ आर्चिएलाई चिया लियान्संग विवाह गराइदिएर आफूले यउ सान्चिएलाई उपपत्नीको रूपमा भित्र्याउने चिया चन्को विचार थियो । एक दिन त्यसबारे कुरा निकाल्नासाथ यउ सान्चिएले चिया चन् र चिया लियान्लाई भन्नु नभन्नु भनेर गाली गरिन् । चिया लियान्ले यउ सान्चिएलाई लेउ थर भएको स्य्वे फान्लाई पिट्ने कलाकार केटो मन पर्ने रहेछ भन्ने थाहा पाए पछि आफूले उनलाई चिनेको र उसंग कुरा बढाइदिने वचन दिए ।
एकपटक स्य्वे फान् व्यापारको सामान गाडामा लिएर सेवकहरूसंग गइरहेका थिए । एकान्त ठाउँमा अचानक केही लुटेराहरूले आक्रमण गरी स्य्वे फान् र उनका सेवकहरूलाई बेसरी पिट्न थाल्यो । स्य्वे फान्ले ठूलो स्वरले “गुहार, गुहार” भनी कराएको त्यहींबाट गइरहेका पहिले स्य्वे फान्लाई घाइते हुने गरी पिटेर भागेका लेउ थरका कलाकारले सुनेर त्यहाँ आएर लुटेराहरूलाई पिटेर धपाइदिए । लेउ थरका कलाकारले त्यहाँ स्य्वे फान्लाई देखेर पहिले त्यसरी पिटेकोमा माफी माग्यो । स्य्वे फान्ले पनि अहिले त्यसरी संकट पर्दा बचाइ दिएकोमा लेउलाई धेरै धन्यवाद दियो । उनीहरू फेरि साथी बने । उनीहरू एक ठाउँमा बसेर कुरा गरिरहेको बेलामा सरकारी काममा हिँडेका चिया लियान् पनि त्यहीं आइपुगे । लेउलाई देखेर चिया लियान्ले यउ सान्चिए भन्ने केटीले पाँच वर्षदेखि उनलाई एकतर्फी प्रेम गर्दै आएकी कुरा बताए । यो कुरा सुनेर लेउ धेरै प्रभावित भई त्यो विवाहको प्रस्ताव उनलाई मञ्जुर भएको कुरा बताउँदै आफूले भिरिरहेको तरवार चिया लियान्लाई वाचा स्वरूप दिए ।
स्य्वे फान्संगै लेउ पेइचीङ् शहरमा गए । त्यहाँ पुगेर उनले सबैभन्दा पहिले पाओय्विलाई भेट्यो । पाओय्विसंग यउ सान्चिएबारे सोद्धा पाओय्विले “उनी अतिसुन्दरी असल स्वभावकी छिन्” भने । तर यउ सान्चिए चिया चन्की साली भनेपछि उनलाई यउ सान्चिएको चरित्रमाथि शङ्का लाग्यो, किनकि चिया चन् केटीहरूको मामिलामा बदनाम थिए । पाओय्विले जति सम्झाए पनि लेउ त्यो विवाह नगर्ने नै निर्णयमा पुगे र चिया लियान्लाई भेटेर आफूले दिएको त्यो तरवार फिर्ता मागे । चिया लियान्ले आफूले वचन दिइसकेको कुरा तोड्न नहुने, कुरा पक्का गरेर दिएको वस्तु फिर्ता माग्न नहुने कुरा गरे, दुई जनाको बीच भनाभन हुने अवस्था आयो । दुईजनाको कुरा भित्र कोठामा बसेर सुनिरहेकी यउ सान्चिए लेउको तरवार लिएर त्यहा आइन् र लेउलाई “के तपाईंले तरवार फिर्ता लैजानै खोज्नुभएको हो ?” भनेर सोधिन् । लेउले “हो” भनेर तरवार लिन हात अगाडि बढाए पछि यउ सान्चिएले तुरुन्तै म्यानबाट तरवार निकालेर आफ्नो घाँटी रेटी त्यहीं आत्महत्या गरिन् । त्यहाँ भएका सबै स्तब्ध भए । लेउ तत्कालै पछुताएर रुन थाल्यो । उ धेरै बेरसम्म यउ सान्चिएको लाशलाई अँगालो हालेर रोइ राख्यो, धेरै बेरपछि उ विक्षिप्त अवस्थामा त्यहाँबाट हिंड्यो । एकदुई दिन पछि मानिसहरूले उनलाई एक ताउ साधकसंग बहुला जस्तो देखिने गरी हिंडिरहेको देखेका थिए, त्यसपछि उनलाई कहिले पनि कसैले पनि देखेनन् ।
उता रोङ्-कुओ-फूमा वाङ् सिफङ्लाई आफ्नो लोग्ने चिया लियान्ले चिया चन्की सालीसंग विवाह गरेर बाहिर घर किनेर राखेका छन् भन्ने थाहा भयो । सेवकहरूको माध्यमबाट यउ आर्चिएलाई राखिरहेको घर पत्ता लगाई वाङ् सिफङ्ले उनीलाई फकाएर महलभित्र ल्याइन् । चिया लियान् घर फर्किदा यउ आर्चिएलाई महल भित्र देखेर वाङ् सिफङ् उनीसंग रिसाइनन् भन्ठाने । तर वाङ् सिफङ्ले यउ सान्चिएलाई तरह तरहले दुःख दिई आत्महत्या गर्न विवश बनाइन् । यउ आर्चिएको कुरा रोङ्-कुओ-फूका धेरै जनालाई थाहै भएन ।
केही महिनादेखि कविगोष्ठी आयोजना गर्न सकिएको थिएन । यस पटक लीन् ताइय्विले कविगोष्ठी आयोजना गर्ने भइन् । पाओय्विका बाबु एक वर्ष देखि घरमा हुनुहुन्थेन, त्यसैले पाओय्विले ढुक्क भएर रमाइलो गर्न पाइरहेका थिए । अब छिटै बाबु फर्किन लाग्नुभएको खबर आएकोले पाओय्वि चिन्तित हुन थालेका थिए । सबैजना दिदी बहिनीहरूले पाओय्विलाई लेखहरू लेख्न सघाइदिए, अब बाबुले आफूले लेखेका लेखहरू हेर्न चाहे पनि देखाउन सक्ने भए पछि पाओय्वि ढुक्क भए ।
चिया माता असी वर्ष पुग्नुभयो । असी वर्षको जन्मदिन भएर भव्यरूपमा मनाउने व्यवस्था गरियो । जन्मदिनमा शुभकामना र उपहार दिन राजदरबारबाट समेत पदाधिकारीहरू आए । आठ दिनसम्म विभिन्न कार्यक्रम गरी जन्मोत्सव मनाइयो । जन्मोत्सवको अन्तिम दिन राति चिया माताकी मुख्य सेविका य्वीयान्याङ्ले उपवन भित्रै हिंडिरहदा अँध्यारो ठाउँमा एकजोडी केटाकेटी देखिन्, उनीले तर्सेर कराउँदा दुबैजना उनीको अगाडि आई घुँडा टेकेर य्वीयान्याङ्लाई यो कुरा कसैलाई नभन्न बिन्ती गरे । ती केटी माहिली चिया यीङ्छुन्की सेविका स्छी थिइन् । य्वीयान्याङ्ले कसैलाई नभन्ने वचन दिइन् र “आइन्दा त्यस्तो नगर्नू” पनि भनिन् ।
रोङ्-कुओ-फूको आर्थिक अवस्था बिग्रिंदै गइरहेको थियो । राम्रो उब्जनी नभएको भनेर बिर्ता भूमिबाट हुनु पर्ने आम्दानी भएको थिएन, तर विभिन्न प्रकारका खर्चहरू भने बढ्दै गइरहेको थियो । वाङ् सिफङ्ले महलको पैसा बढी व्याजमा अरूलाई सापटी दिएर त्यसबाट व्यक्तिगत फाइदा गर्न खोज्दा मानिसहरूले समयमा पैसा नफर्काउने आदिले गर्दा पनि पैसाको समस्या आइपर्दथ्यो । त्यस्तै वेलामा पहिले रानी माइती फर्किदा सँगै आएका राजदरबारका दूत फेरि पैसा सापटी लिन आइपुगे । राजदरबारका दूतलाई पैसा सापटी नदिने कुरा पनि हुँदैन थियो, तर त्यस दूतले वाङ् सिफङ्सँग दुई वर्षमा धेरैपटक पैसा सापटी लिएर गइसकेका थिए, तर एक पैसा पनि फर्काएका थिएनन् ।
